De waarheid

Ouderverstoting is een strijd voeren over de rug van je kind. Alle liefde die een kind van een ouder ontvangt, wordt in een kwaad daglicht gezet. De waarheid wordt dermate vervormd dat de beïnvloedende ouder altijd het grote slachtoffer is. En de verstoten ouder heeft het allemaal gedaan. Maar als verstoten ouder weet je vaak niet wat er over je gezegd wordt. Als je dat wel zou weten, zou je de waarheid makkelijk kunnen aantonen met bewijzen. Je hoort of leest verhalen van kinderen die nadat zij herenigd zijn met hun verstoten vader of moeder achter 'de waarheid' komen. Ze ontdekken dat alles wat de beïnvloedende ouder hen heeft wijsgemaakt een leugen blijkt te zijn, of op z'n minst een verdraaide waarheid. Zo kan mijn ex een verhaal verdraaien over hoe ik Zoë moest beschermen toen ze nog maar heel klein was. 

   - Verstoorde omgang - 
Zoë was nog maar 2 jaar oud en er liep een bodemprocedure bij de rechtbank. Omdat ik er graag samen uit wilde komen met mijn ex, had mijn advocaat om mediation verzocht. Mijn ex ging akkoord en zodoende gingen we naar een mediator. Daar maakten we de basisafspraak dat ook mijn ex zich zou houden aan afspraken. Maar dat gebeurde niet. Zo bracht ik Zoë 's ochtends naar het kinderdagverblijf en gaf haar een dikke kus ‘tot vanmiddag liefie’. Aan het eind van de middag ging ik naar het kinderdagverblijf en had mijn ex Zoë al opgehaald. En dat bleef niet bij één keer... Toen ik het aangaf bij de mediator, brak mijn ex de mediation af.

   - Politie -
Maar het werd nog erger. Haar derde verjaardag vierde Zoë bij mijn ex. De dag daarna, het was zondag, zou ze naar mij komen. Samen met opa en oma hadden we het huis versierd. Haar cadeautje (haar eerste fietsje) stond klaar en we zouden pannenkoeken gaan eten. Maar Zoë werd niet teruggebracht. Ik belde, maar kreeg niemand te spreken. Wat is er aan de hand? We gingen naar het huis van mijn ex, maar er werd niet opengedaan en de gordijnen zaten dicht. In paniek belde ik de politie. Die kwam en ging het huis van mijn ex binnen. Weer buiten gaven de agenten aan dat Zoë oké was maar dat we geen officiële omgangsregeling hadden en dat mijn ex zijn gezag kon gebruiken om Zoë tegen de afspraak in bij zich te houden. De politie kon niets voor ons doen. Inmiddels had mijn ex een sms gestuurd dat Zoë pas maandag terugkwam.

   - Buikpijn -
In de tijd die volgde, misbruikte mijn ex steeds vaker zijn gezag voor een regeling zoals hij die zelf wou. Het was een stressvolle tijd voor ons allemaal, maar voor Zoë in het bijzonder. Ze raakte haar 'glans' kwijt. Als mijn ex haar terugbracht, had Zoë buikpijn. Dan moest ze meteen op het potje zitten. Op een gegeven moment werd de situatie zo zorgelijk dat we Zoë niet meer aan mijn ex konden meegeven. Zoë ging daarom ook tijdelijk niet meer naar het kinderdagverblijf. We konden niet anders. Mijn ex kon Zoë wel gewoon zien, maar dan was ik erbij. We lieten Zoë nooit alleen. Maar mijn ex wou niets afspreken.

   - Het eerste vonnis -
Mijn ex ging voor een kort geding naar de rechter. Hij wilde de helft van Zoë en dat Zoë op zijn bruiloft zou zijn. De rechter sprak een voorlopige omgangsregeling af. De uiteindelijke regeling zou in de bodemprocedure worden uitgesproken. De bruiloft was uiteraard geen enkel probleem. Via mijn advocaat had ik mijn medewerking allang een keer of drie schriftelijk bevestigd. Maar wat was ik blij met het vonnis. Eindelijk was er iets geregeld voor Zoë en kon het weer normaal worden voor haar.

   - Leugens -
Maar mijn relatie met mijn ex werd nooit ‘normaal’. De politie had een zorgmelding gedaan bij AMK (nu Save). Volgens het AMK had de moeder van mijn ex (of 'iemand' die zich voordeed als zijn moeder) ook een zorgmelding laten doen. Hij wist dat het AMK dan een onderzoek zou starten. Toen de rechter dit hoorde tijdens een zitting, gaf ze opdracht aan de Raad voor de Kinderbescherming om een onderzoek te starten naar omgang en gezag. Het ‘onderzoek’ van het AMK was echt te erg voor woorden. Alles werd verdraaid en het ‘onderzoeksrapport’ stond vol aannames en onwaarheden. Er werden mensen geïnterviewd van het consultatiebureau, de huisartsenpraktijk en het kinderdagverblijf. Later hebben deze mensen allemaal om rectificatie verzocht. Dat gebeurde niet. Zelfs niet nadat ik bij de klachtencommissie Jeugdzorg in het gelijk werd gesteld, werd het 'onderzoeksrapport' niet vernietigd. Gelukkig deed de raadsonderzoeker wel zijn best. Hij adviseerde dezelfde omgangsregeling zoals die was en ouderschapsbemiddeling (waar ik steeds om had verzocht).

   - Een laatste sneer -

In de vakantie van 2012 (Zoë was 4) kwam eindelijk het vonnis van de bodemprocedure. Daarin stond dat de zomervakantie voortaan door de helft werd gedeeld. Alleen voor deze vakantie hadden we nog de oude verdeling. Zoë was al bij mijn ex voor een vakantie van 2 weken. Toen de 2 weken vakantie om waren, kreeg ik een sms van mijn ex dat Zoë pas over nog 1 week werd teruggebracht. Niet volgens onze afspraak maar wel volgens het vonnis. Noodgedwongen kon ik me erbij neerleggen dat ik geen afspraken met mijn ex kon maken maar ik hoopte met heel mijn hart dat mijn ex zich voortaan wel aan het vonnis zou gaan houden…

    Signalen

Achteraf gezien, heb ik duidelijke signalen gemist. Misschien wel omdat ik opgevoed ben met altijd het goede van de mensen te zien en niet bevooroordeeld te zijn. Mijn moeder zei altijd: 'Behandel mensen zoals je zelf ook behandeld wilt worden'. Daarom heb ik het nooit begrepen waarom je meteen naar een advocaat zou stappen in plaats van eerst samen te kijken naar een werkbare omgangsregeling. Ik wilde een groeimodel naar co-ouderschap. Je kunt je kind namelijk niet zomaar doormidden knippen. Helemaal als je kind nog zo jong is, is het belangrijk om zaken goed af te stemmen zodat je kind zich niet hoeft te ‘splitsen’ in twee werelden.

   - Zoë stories -
Ik schreef daarom verhaaltjes over Zoë en deelde die met mijn ex. Mijn ex vond het zelf niet nodig om informatie te delen. Mijn voorstel om bijvoorbeeld wat meer zaken op te schrijven in het wisselschriftje van het kinderdagverblijf vond hij ronduit belachelijk. Mijn ex wilde liever alles en meteen en had absoluut geen zin om met mij te communiceren, te overleggen of mij überhaupt te respecteren als moeder van Zoë. Zo is mijn ex 5 keer verhuisd en heeft hij geen van zijn verhuizingen doorgegeven aan mij. Zoë's spaarrekening werd door hem opgeheven zonder overleg. Ook werden uitspraken van de rechtbank niet nageleefd. 

   - Merkwaardig - 
Toch komt mijn ex uit een 'goed nest'. Zijn ouders waren heel erg lief voor hem. Ik was erbij dat hij in het bijzijn van zijn vader de camper van zijn vader te strak de bocht in stuurde waardoor de camper bruut langs de garagemuur schuurde. Zijn vader ging uit zijn plaat, maar verontschuldigde zich steeds met de woorden 'Ach jongen jij kan er niets aan doen'. Dit vond ik zo bijzonder dat het mij is bijgebleven. En zo waren er andere merkwaardige gebeurtenissen. Toen mijn ex vertrok (Zoë was 4 maanden oud), heeft hij een doos meegenomen met herinneringen uit mijn jeugd (boekjes e.d.). Ik had mij toen al kunnen bedenken dat er iets bijzonders aan de hand was. Want zoiets doe je toch niet als je 100% gezond bent?

   - Geen zwemles - 
Toen Zoë op zwemles zou gaan, wou mijn ex haar niet naar zwemles brengen op zijn dagen. Nadat ik een relatie kreeg met Zoë's stiefvader (ze was toen 7 jaar oud), gingen we verhuizen naar een dorp verderop. Mijn ex wilde Zoë alleen nog maar in het weekend zien en hij wilde haar niet naar haar nieuwe huis brengen. In het ouderschapsplan moest duidelijk worden vastgelegd dat hij dat nooit hoefde te doen. 

   - Wisseldag -
Na een weekend of vakantie bij mijn ex, had Zoë altijd tijd nodig om zich aan te passen. We noemden dat 'wisseldag' en lieten haar dan maar wat meer d'r gang gaan. We dachten dat het erbij hoorde voor kinderen van gescheiden ouders. Maar haar stiefbroertjes hadden eigenlijk nooit 'wisseldag'. We brachten Zoë ook wel eens na de hockey op zaterdag naar mijn ex en dan huilde ze de hele rit onafgebroken en ze kon niet aangeven waarom.

   - Dood - 
Zoë was altijd bang dat ik dood zou gaan. Als ik 's avonds ging sporten, moest ze erg huilen. Zo erg dat ik steeds vaker maar niet ging sporten. Ook hoorden we regelmatig 's avonds laat haar voetjes de trap aflopen omdat ze niet kon slapen. Ze had vaak nachtmerries dat het huis in brand stond. Als we samen boodschappen deden bij de Appie, hield ze me altijd stevig vast op de rollerbaan. Het gaf mij het gevoel dat ze erg veel van mij hield (net als ik van haar), maar feitelijk was ze toen al bezig met afscheid nemen.