Hoe het is...
Lijden hoort bij het leven maar soms is het ondraaglijk... om te rouwen om je kind die niet meer in jouw leven is. Je dochter die je hebt gedragen, gekoesterd, geknuffeld, verzorgd en beschermd. Bij ouderverstoting wordt er aan je ouderschap abrupt een einde gemaakt. Je kind stapt uit jouw leven en laat je achter met een leegte, oorverdovende stilte, een donkerte en een zwaarte die zijn weerga niet kent.
Rouwproces
Als verstoten ouder maak je een proces van rouw door. Je blijft achter met een lege (kinder)kamer. Met een kast vol kleren die niet meer gedragen worden. Knuffels die eerst zo belangrijk waren. Net als jij. Je kan niet geloven wat jou overkomt. Je kind komt niet meer terug.
Machteloos
In het begin is er nog hoop dat het maar tijdelijk is. Er is immers hulp. We komen er wel uit. Er wordt steeds gedacht dat beide ouders er maar samen uit moeten komen... Als er sprake is van normaal ouderschap, dan was het toch al geregeld? Maar het is geen normale situatie. Het is niet voor niets dat ouderverstoting valt onder ex-partnergeweld. Het is geweld door een ex (of zijn jaloerse eega) die jou het licht in de ogen niet gunt. En die jou een opeenstapeling van ellende bezorgt waarbij jij misschien zelfs je baan kwijtraakt of erger je perspectief op leven. Verstoten ouders gaan door een hel en voelen zich machteloos en niet gesteund.
Kapot
En de tijd dendert door. De eerste verjaardag zonder... de eerste Moederdag zonder... de eerste Kerstdagen zonder... geen vakanties zonder je kind. Dus ga je maar niet met vakantie. Hoe kan je nog genieten als het licht in jezelf is gedoofd? Je moederhart mag er niet zijn. Hoe geef je je leven vorm als dat wezenlijke deel van jezelf wegvalt? Wat is de zin nog van jouw bestaan? Als je letterlijk kapot gaat van verdriet? Er zijn ouders die deze pijn helemaal niet meer te boven komen... die stappen uit het leven...
Depressie
Maar voor je kind probeer je overeind te blijven. Je slikt antidepressiva en je laat je behandelen door een psycholoog. Intussen laat Google je herinneringen zien. In het begin nog van een jaar geleden, maar al gauw gaat het verder terug in de tijd. Mijn meisje zat net in de brugklas toen ze 'opstapte'. Inmiddels missen wij elkaar bijna haar hele middelbareschooltijd. Ik koop pyjama's en kleding die ze misschien kan gebruiken als ze weer eens bij ons is. Het huis is inmiddels verbouwd. In de badkamer is een laatje ingericht voor haar spullen... we hebben haar niet weggegumd of het huis uitgesjouwd. Haar nieuwe slaapkamer mag ze zelf inrichten en we kijken heel erg uit naar dat moment...
Loslaten
Want wij koesteren elke dag de hoop dat ze weer terug is. Dat we er weer mogen zijn voor haar. Dat onze berichtjes wel worden gelezen. Dat ze vertelt hoe het op school was. En dat we haar in actie kunnen zien als scheidsrechter bij de hockey. Want we zijn trots op haar no matter what. Ook al zijn we in de dagelijkse realiteit afgesneden van het leven van Zoë… we blijven altijd met elkaar verbonden. Ik ben haar moeder en heb haar gedragen en op de wereld gezet... Toen ze net was geboren, hield ik haar handje vast… wie zegt dat ik haar heb losgelaten of dat ik dat überhaupt zou moeten?
There is no force on earth more powerful than a mother's love (as big as the sky and as deep as the ocean)...